Allah dostlarından Şakîk-i Belhî hazretleri “rahmetullahi teâlâ aleyh” , gençlik senelerinde tüccarlık yapıyordu ki bir aralık çok şiddetli bir kıtlık başgösterdi Belh şehrinde. Bu yüzden herkesin suratı asıktı ve açlıktan hiç kimsenin yüzü gülmüyordu.
Bir gün “çok neş’eli bir köle”ye rastladı. Onun hâli dikkatini çekti, hattâ merak edip,
Kendi kendine; “Bu köle nasıl böyle neş’eli ve sevinçli olabiliyor? diye düşündü.
Ve yanına yaklaşıp;
– Bu kıtlıkta herkes üzüntülüyken sen neş’elisin, hikmeti nedir acabâ? diye sordu.
Cevabı hazırdı kölenin.
– Ne için üzüleyim ki? Varlıklı ve zengin bir efendim var benim. Hem şefkatli, merhametli, çok da cömerttir. Böyle iken bu kıtlığı ne diye dert edeyim? deyiverdi.
Şakîk hazretleri, bu cevabı işitince;
– Aman yâ Rabbî! Ben ömrümde böyle güzel bir söz duymadım. Köle, âciz bir kula güvenip, neşeli oluyor. Benimse, Rabbime karşı o kadar güvenim yok, dedi.
Ve uzun süre ağladı. Öyle ki, akan gözyaşlarından ıslandı sakalları.
