Allah dostlarından Fudayl bin İyâd hazretleri “rahmetullahi teâlâ aleyh” Hârun Reşîd zamanında yaşamıştır.
Halîfe Hârun Reşîd, vezîrini çağırıp;
– Beni, gönül ehli bir Velî zâta götür. Zîra kalbim, bu şâşâlı hayattan çok sıkıldı. Bir Allah adamı görüp, sohbetini dinleyelim de kararmış olan kalbimiz birazcık ferahlasın, dedi.
Vezîr;
– Başüstüne sultânım, deyip,
Süfyân bin Uyeyne hazretlerinin “rahmetullahi teâlâ aleyh” evine götürdü ve kapıyı çalıp;
– Ey Süfyân! Sultân kapına geldi. Seninle biraz görüşmek istiyor, dedi.
Hazret-i Süfyân kapıya çıktı ve;
– Amân sultânım, niçin zahmet ettiniz. Önceden haberimiz olsaydı, sizi buraya yormaz, biz gelirdik, dedi.
Hârun Reşîd, Vezirinin kulağına eğilip;
– Aradığım bu zât değil, sen beni başka bir Allah dostuna götür! diye fısıldadı.
Vezir;
– Peki sultânım, başüstüne!
dedi ve oradan ayrılıp Fudayl bin İyâd hazretlerine “rahmetullahi teâlâ aleyh” gittiler birlikte. O anda içerden Kur’ân-ı kerîm sesi geliyordu ve âyet-i kerîmede meâlen;
Günahkârlar, kendilerini ehl-i takvâ ile bir tutacağımızı mı zannediyorlar?
buyuruluyordu.
Hârun bunu işitince;
– Nasîhat istiyorsak, bu bize yetişir, dedi.
Ve ağlıyarak geri döndü.
