Bir gün Allah dostlarından Şakîk-i Belhî hazretlerine “rahmetullahi teâlâ aleyh” halîfe Hârun Reşîd gelerek;
“Ey Şakîk! Bana nasîhat eder misin”
diye ricâ etti.
Büyük Velî;
“Ey Hârun! Düşün ki çölde yalnız kaldın ve susuzluktan ölmek üzeresin. O anda birisi gelip serin su sattığını söylese, o suyu almak için ne kadar mal verirsin?”
diye sordu.
Hârun Reşîd hiç düşünmeden;
“Ne kadar isterse veririm elbette. O durumda para düşünülür mü?”
dedi.
“Meselâ servetinin yarısını istese, bir içimlik su için, verir misin?”
“Elbette veririm, ben ölürken, servetimin ne kıymeti olur?”
“Pekâlâ, suyu içip kandın. Bu sefer de dışarı atamıyor, acıdan kıvranıyorsun. O sırada biri gelip; Seni bu sıkıntıdan kurtarırım, ama karşılığında servetinin yarısını isterim dese, verir misin?”
“Elbette, seve seve veririm”
Hazret-i Şakîk;
“Öyleyse servetinle övünme ki, bir içimlik su kadar kıymeti yokmuş!”
buyurdu.
