ER-RAHİYM (Ahirette sadece mü’min kuluna karşı merhametli):
Mert’in dedesi çok hastaydı ve tedavi olmak için evlerine gelmişti. Dedesi yan odada yatıyordu. Gece dedesinin öksürdüğünü duydu. Yatağından kalktı, dedesinin yanına gitti.
-Dedeciğim iyi misin?
-İyiyim tabi ama sen bana şu sürahiden bir bardak su verirsen çok daha iyi olurum. Hatta yarın maç bile yaparız seninle! dedi gülerek.
-Gerçekten mi?” diyerek dedesine bir bardak su verdi.
-Allah izin verirse yaparız tabii. Sağol benim akıllı torunum, sen şimdi git, uyumana devam et, dedi.
Sabah uyandığında dedesinin odasından sesler geliyordu. Yüzünü yıkamadan dedesinin odasına koştu. Dedesi uyuyordu. Ama annesi dedesinin başında Kur’an okuyordu. Babası da ağlıyordu. Mert şaşırdı, annesinin koluna dokundu.
-Ne oldu anne? Babam neden ağlıyor?
-Yavrum deden bizden ayrıldı artık.
-Nasıl ayrıldı? Yatağında uyuyor ama…
-Tatlım gel benimle, dedi annesi.
Mert’i kucağına aldı, odadan çıktılar.
-Deden hastaydı biliyorsun değil mi?
-Evet hasta, ona dün gece su verdim.
-Allah, dedeni kendi yanında iyileştirecek.
-Nasıl yani?
-Deden Allah’ı çok severdi, Allah da dedeni çok seviyordu ve hâlâ seviyor. Çünkü ona yardım etti ve onu hastalığından kurtardı. Şimdi Allah’ın yanında çok daha iyi olacak. Çünkü deden çok iyi bir insandı ve Allah’a inanırdı. Bu yüzden Allah, ona yardım ediyor ve ona merhametli davranıyor”
Banu Kopuz
