El-Melik (Herşeyin sahibi)
Tarladan eve dönen Feyza ve ailesi öğle yemeğinden sonra dinlenmek için bahçedeki masaya geçtiler. Feyza’nın kız kardeşi Emine, çay yapmak için eve gitti. Feyza ise evin yakınındaki kendi elma ağacından yere düşen kırmızı elmaları bir sepete koyup bahçeye döndü. Emine de çayı yaptıktan sonra bahçeye geldi. Feyza’ın getirdiği elmaları görünce çok sevindi.
– “Abla elma almışsın! Ben kırmızı elmayı çok severim. Bana bir tane verir misin?”
– “Bunlar benim ağacımdaki elmalar, sen git kendi ağacından al!”
– “Ama benim ağacım tarlanın sonunda. Çok yorgunum, şimdi oraya kadar nasıl giderim?”
– “Nasıl istersen öyle git, umrumda değil. Bunlar benim elmalarım!” diyerek kız kardeşini azarladı. Emine, ablasının bu davranışına çok üzüldü. Feyza kardeşinin karşısında elmalardan yemeye başladı. Annesi bu duruma daha fazla sessiz kalmadı.
– “Feyza sana bir şey soracağım”
– “Sor anne?”
– “Elmalar nasıl senin oluyor bana anlatır mısın?”
– “Ağaç benim olunca elmalar da benim oluyor”
– “Senin ne bir elma ağacın var ne de başka bir şeyin. Ağacı sen mi suladın? Yağmuru sen mi yağdırdın? Ağaçtaki dallara sen mi güneş verdin? Dallardan çiçekleri sen mi çıkardın? Sen mi elmaları o dallara teker teker yerleştirdin?” dediğinde Feyza boynunu büktü.
– “Hayır” dedi.
– “O zaman o ağaç ve elmalar senin değil. Ağaç ve elmalar, onları kim yaratmışsa onundur. Onları Allah yarattığına göre sahibi de Allah’tır, kızım bunu sakın unutma”
Feyza kardeşinden özür diledi. Ve sepetteki elmalardan bir tane kardeşine uzattı.
Esma Kopuz
